تاثیر تمرینات بدنی، ذهنی و ترکیبی بر تعادل ایستا و پویای سالمندان

زمینه و هدف: تغییرات فیزیولوژیکی مربوط به افزایش سن و مشکلات عضلانی می توانند خطر حوادث و صدمات را در میان سالمندان افزایش دهد. افتادن، از مشکلات عمده در افراد سالمند است که عاملی مهم در مرگ و میر این افراد محسوب می شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر نوع تمرین (تمرینات بدنی، ذهنی و ترکیبی) بر تعادل ایستا و پویای سالمندان 70-60 سال شهرکرد بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 60 نفر از سالمندان به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی (تمرین بدنی، ذهنی و ترکیبی) تقسیم شدند. جهت اندازه گیری تعادل ایستای سالمندان از آزمون تعادلی لک لک (ایستادن بر روی یک پا) و جهت اندازه گیری تعادل پویای سالمندان از آزمون تعادل پویای sebt (star excursion balance test) استفاده شد. سپس تمـــامی آزمودنی ها به مــدت 8 جلسه بر اساس پروتکل های تعیین شده تمرین و در پس آزمون که مشابه با مرحلۀ پیش آزمون بود، شرکت کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین عملکرد گروه ها در هر دو نوع تعادل ایستا و پویا در مرحلۀ پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0p<). گروهی که به صورت ترکیبی (تمرین ذهنی- بدنی) تمرین کرده بودند نسبت به دو گروه دیگر عملکرد بهتری داشتند. همچنین عملکرد گروه تمرین بدنی نیز بهتر از گروه تمرین ذهنی بود (05/0p<). نتیجه گیری: جهت افزایش قدرت عضلانی اندام های تحتانی و بهبود تعادل ایستا و پویا در سالمندان بهتر است مربیان از تمرینات قدرتی و ترکیبی (ذهنی-بدنی) استفاده کنند.